R.J. Palacio’nun ilk romanı olan Mucize’yi (Özgün adı; Wonder) 2015 yılında okuduğumda ‘Hollywood bu konuyu es geçmez’ diye düşünmüştüm. Nitekim öyle de oldu.

Mucize aynı adla 2017 yılında yönetmenliğini Stephen Chbosky’nin yaptığı bir film olarak beyaz perdede izleyiciyle buluştu. Akran zorbalığını, ön yargıları, ayrımcılığı ve farklılıklara yaklaşımı en güzel işleyen filmlerden biri olarak ilgi gördü.

Sıradan olmak

Auggie Pullman’ın hikayesi şu cümlelerle başlıyor:

‘On yaşındaki sıradan çocuklardan olmadığımı biliyorum. Tabi ki sıradan şeyler yaparım. Dondurma yerim, bisiklete binerim, top oynarım, Xbox’ım var. Bunun gibi şeyler beni sıradan yapıyor. Sanırım. Ama sıradan çocukların, oyun parkındaki diğer sıradan çocukların çığlık atarak kaçmasına neden olmadığını biliyorum. Sıradan çocukların, gittikleri her yerde dikizlenmediğini de biliyorum’

Auggie neden özel bir çocuk?

Auggie ‘Treacher collins sendromu’ adı verilen bir gen bozukluğu ile dünyaya gözlerini açıyor. Yüzde ileri derecede anomalilerle kendini belli eden bu sendrom, işitme, görme ve solunum sıkıntılarını da beraberinde getiriyor.

Auggie’nin de daha iyi görebilmesi, işitebilmesi ve yüzündeki deformasyonun azalması için 27 ameliyat geçirmesi gerekiyor. Yine de normal(!) kabul edilen bir görüntüye ulaşması sağlanamıyor.

Doğuştan getirdiği bu özelliklerinin yanı sıra Auggie, zeki, bilime ve uzaya meraklı, iyi yetiştirilmiş bir çocuk olarak karşımıza çıkıyor.

Eğitim hayatı

Auggie’nin özel durumundan dolayı annesi, kariyerine ara vererek tamamen onunla ilgileniyor. Auggie 10 yaşına kadar hiç okula gitmiyor, okulda öğrenmesi gereken her ne varsa annesi evde öğretiyor. Ama ortaokul zamanı gelince artık bir okula başlaması gerektiğine karar veriyorlar. Buna karar vermek de okula başlayıp kendini kabul ettirebilmek de çok kolay olmuyor. Onu görünce kaçışan kalabalıklar, yanına yaklaşmayan sınıf arkadaşları Auggie için alışıldık durumlar olsa da, onu bazen üzse de pes etmiyor.

Diğer karakterler

Mucize’de sadece Auggie üstüne bir dünya kurulmamış ki bence kitabı da filmi de çok özel kılan unsurlardan biri de bu. Özel bir durum üstünden dramın dibine vurulmamış. Sadece Auggie’nin gözünden değil diğer karakterlerin gözünden de aktarım yapılmış. Her bir bölümü başka bir karakterin iç dünyasından görmek çok daha etkileyici olmuş. Özelikle Auggie’nin ablası Via’nın durumunun da irdelenmesi gerektiğini düşünüyorum. Çünkü özel ilgi gerektiren bir çocuğun üzerine düşerken diğer çocukların görmezden gelinmemesi, onların da ilgiye ihtiyaçlarının olduğunun bilinmesi yadsınamaz gerçeklerden.

Yüzümle Mutluyum

Yazıyı yayına hazırlarken hakkında çok fazla bilgi sahibi olmadığım Treacher collins sendromu hakkında da biraz araştırma yaptım. Dünyada ve ülkemizde bu sendromla doğan insanların sayısı az değil.

Mucize filminin çekildiği yıl olan 2017 yılında doğan Elif bebeğin hikayesini de okumanızı tavsiye ediyorum. Doktorlarının ve yakın çevrelerinin ‘gebeliği sonlandıralım’ baskılarına rağmen yaşam hakkı olduğuna inandıkları Elif’i dünyaya getiren anne ve babası Elif gibi yüzünde anomalileri olan bireylere ulaşma adına 2018 yılında ‘Yüzümle Mutluyum Derneği’ ni kuruyorlar. Sadece treacher collins sendromu olan insanlara değil herhangi bir sebeple yüzünde anomalisi olan bir sürü aileye ulaşıyorlar.

Elif’in ailesiyle yapılan röportaj için buraya tıklayabilirsiniz.

Farklı olanı kabullenmek

Farklılıklar deyince genelde aklımıza fiziksel farklılıklar gelir. Filmlerde ve kitaplarda bu yön daha çok öne çıkarılır. Halbuki bir çocuk ya da birey ruhsal, sosyal, duygusal anlamda da diğerlerinden farklı olabilir ve her yönüyle saygıyı hak eder.

Filmin final cümlesinde de belirtildiği gibi ‘İnsanları tanımak istiyorsanız tek yapmanız gereken onlara bakmaktır!’

Auggie’nin hikayesini seyretmenizi tavsiye ediyorum. Sahip olduklarımıza şükrettirirken, sahip olduklarımıza sahip olamayanları da anlamamıza yardımcı olacaktır.